Kick-Boxing

SAN

Słowo kick oznacza po angielsku "kopnięcie" lub "kopać", boxing oznacza "boks".

W większości języków stosuje się angielską nazwę "kick-boxing" (zwykle dostosowaną fonetycznie i ortograficznie do danego języka) na określenie ogółu dyscyplin sportowych, w których walczy się głównie za pomocą kopnięć oraz ciosów pięścią z boksu angielskiego. Istnieją jednakże inne sporty walki, np. boks tajski, chińskie sanshou, boks francuski savate, boks birmański lethwei, a także niektóre odmiany taekwondo i karate, które mają cechy kick-boxingu a ich przedstawiciele starują również w turniejach tej dyscypliny, lecz zwykle nie używa się wobec nich nazwy "kick-boxing".

W szczególności, nazwa ta odnosi się do dyscyplin rozwiniętych przez Japończyków (kick-boxing japoński) i przez Amerykanów (kick-boxing amerykański) w latach 60. i 70. XX wieku. Na określenie amerykańskiego kick-boxingu używa się też nazwy full-contact karate ("karate pełnokontaktowe") lub w skrócie "full-contact".

We Francji, używa się nazwy boxe pieds-poings ("boks nożno-pięściarski") jako ogólniejszej niż "kick-boxing". Obejmuje więc ona również dyscypliny niewywodzące się z kick-boxingu japońskiego ani z amerykańskiego.

powszechnym mniemaniu, kick-boxing kojarzy się z dalekowschodnimi sztukami walki. Jest to związane z popularnością "filmów kung-fu" w tym samym czasie, kiedy kick-boxing się rozwijał. Stąd też upatruje się początków tej dyscypliny w Tajlandii, Japonii, czy w innym kraju Azji wschodniej. W rzeczywistości, w początkowym okresie rozwoju kick-boxingu istniały dwa nurty: amerykański i japoński.

W połowie lat 70. XX wieku, praktycy karate poczuli się sfrustrowani przez ograniczenia siły ciosów na zawodach. Poszukiwali więc systemu, w którym mogliby używać ciosów rękami i pięściami w realności walki, w zadawaniu ciosów w zapewnieniu efektywności, raczej niż we wstrzymywaniu przed dotknięciem przeciwnika, zostawiającym sędziom decyzję osądzenia, czy były efektywne.

Dla wielu wielkim zaskoczeniem jest fakt, że tak naprawdę sport ten rozwinął się we wczesnych latach 70. w USA. Nowe pokolenie młodych, uprawiających karate i spragnionych wrażeń ludzi doprowadziło do narodzin full-contact karate. W nowym sporcie dopuszczalne były uderzenia pięścią oraz kopnięcia aż do nokautu przeciwnika. Pierwsze walki odbywały się na typowych dla karate matach. Później jednak maty ustąpiły miejsca ringowi bokserskiemu. Tak przeprowadzone pierwsze zawody rozpoczęły karierę wielkich sportowców jak Bill Wallace, Benny Urquidez oraz Joe Lewis. Podczas tych zawodów większość dzisiejszych zasad nie była zastosowana np. uczestnicy walczyli ze sobą bez podziału na kategorie wagowe.

apońska forma boksu tajskiego rozwinęła się po igrzyskach olimpijskich 1964 i w tym regulaminie pozwalano uderzać kopnięciami, pięścią, kolanem, łokciem, pozwalano na rzuty z judo.

Kick-boxing został opracowany jako sport kontaktowy po części przez promotora bokserskiego Osamu Noguchi, aby odróżnić go od boksu tajskiego. On pragnął wprowadzić w Japonii boks tajlandzki, który widział w Tajlandii. Trzech tajskich bokserów zjawiło się w Japonii, by walczyć przeciwko trzem karatekom ze szkoły Oyamy (którą później nazwano Kyokushin. Japonia wygrała wówczas 2 do 1. Noguchi i Kenji Kurosaki (obaj instruktorzy Kyokushin) przestudiowali boks tajski i opracowali nową sztukę walki, którą Noguchi nazwał "kick-boxing"

Na początku, rzuty i ciosy głową - właściwe dla karate - były technikami uznawanymi w kick-boxingu, który rozróżniano od boksu tajskiego. Potem, te techniki przestały być używanie i uznawane, a dyscyplinja się przekształciła w czysto sportowe współzawodnictwo.

Związek Kick-boxingu założono w Japonii nieco później. Kick-boxing był boomem i się stał bardzo popularny w Japonii, był transmitowany w telewizji. Tadashi Sawamura był jednym z pierwszych kick-bokserów bardzo znanych w tamtej epoce. Kiedy zakończył swą karierę, "boom" minął w Japonii i kick-boxing stracił swą popularność w Japonii. Kick-boxing nie został pokazywany w telewizji od chwili, gdy walki K-1 pojawiły się na scenie w 1993.

Dziś między innymi możemy wyróżnić:[1]

* Full contact: wszystkie techniki nożne i bokserskie dozwolone są powyżej pasa, z minimalną liczbą kopnięć podczas rundy-8, jeśli zawodnik nie zada 8 kopnięć traci 1 punkt, nie wolno kopać kolanem ani uderzać łokciem. Walka odbywa się na ringu bokserskim
* Low kick Kick-boxing: dozwolone są wszystkie techniki bokserskie oraz kopnięcia do wysokości głowy, nie ma minimalnej liczby kopnięć na minutę oraz nie wolno kopać kolanem ani uderzać łokciem. Walka odbywa się na ringu bokserskim
* Light contact Walka odbywa się na ringu, parkiecie lub tatami. Forma walki ciągłej w której zawodnicy muszą wykazać się umiejętnością walki technicznej..
* Semi contact to formuła kick-boxingu nastawiona głównie na szybkość zawodników. Walka jest przerywana i punktowana po każdym czystym trafieniu przeciwnika. Rywalizacja odbywa się na parkiecie lub (najczęściej) tatami.

Z chwilą założenia WKA (World Kickboxing Association) kick-boxing stał się prawdziwie międzynarodowym sportem. I chociaż nie jest tak popularnym sportem jak inne sztuki walki – taekwondo, boks czy kyokushin, kick-boxing umożliwia zdobycie podstawowych technik walki w relatywnie krótkim czasie.

Podstawowe:

* kopnięcie frontalne (ang. front kick)
* kopnięcie okrężne (ang. roundhouse kick, round kick lub turning kick)
* kopnięcie boczne (ang. side kick)
* kopnięcie ściągające (opadające) (ang. axe kick)
* kopnięcie zahaczające (hakowe) (ang. heel kick)
* ścinające

Obrotowe:

* kopnięcie boczne z obrotem
* kopnięcie ściągające (opadające) z obrotem
* kopnięcie zahaczające (hakowe) z obrotem
* kopnięcie okrężne z obrotem

Z wyskoku:

* kopnięcie frontalne z wyskoku
* kopnięcie okrężne z wyskoku
* kopnięcie boczne z wyskoku
* kopnięcie zahaczające z wyskoku

Z wyskokiem i obrotem:

* boczne z wyskokiem i obrotem
* zahaczające z wyskokiem i obrotem